خط فا صله

حرف دل: انسان هرطورشجاع وسخنور باشد و زمینه بیان احساسش فراهم، بازهم یا همرازی نمی یابد تا گد ازه های درونی خودرا درنزد او آتشفشان کند یا می یابد اما طرف حرفش را نمی فهمد وبرون ریز اورا اگرمایل به شنیدش هم باشد باسنجشی بیرون از آزمودگی در کفه ترازوی نگرش عا میانه خود ورانداز میکند چون از دریافت درونی حریف ناتوان است .اینست که آدم احساس میکند تنهاست به گفته مولوی :هرکسی از ظن خود شد یار من وزدرون من نجست اسرار من. .اما نا امید نمیشود وهمه جا به دنبال کسی میگردد.تاگفتنی هایش را بگوید .وحرف دلش رابزند .آنگاه از دون به آرامشی ژرف دست پیدا میکند آسوده می شود هرچند درسخت ترین شرایط کاری باشد .اکنون من همانم .همان که درپیرامونش شلوغ بود و درهمان حال تنها . آ ری حتی برای شعرم هم دلی که جاذبه جذب آن را داشته باشد، نیافتم . برای همین است که هنوزکه هنوزهم جستجو می کنم گمشده ام را. ونمیدانم او کیست ودرکجاست .اما براین باورم که بی تردید همتائی که زبانم را بفهمد ودرکم کند ، درگوشه ای از ازاین جهان پهناور وجود دارد .بیابم اورا یانابم ، خدا میداند.نمونه ای از احساس درک نشدهام شعرمنست .که گاهی جرئت گفتنش را نداشته ام وگاهی هم کسی را نیافتم تا.. . آری عاشقانه سرودم اما تا اکنون ندانسته درکجا وبرای کی ؟.پس بی جا نگفته ام که : آن کس که به دوش خود کشیده سنگینی صخره غمت را یک با ر نچیده از لبا نت گل وازه دوست دارمت را.